“Ik ben een twijfelaar en iemand die houvast zoekt in het leven. Ik weet nooit meteen welke richting ik op wil dus ik laat me graag inspireren door mensen met een boeiend verhaal of verrassende gedachtegangen, die me nieuwsgierig maken. En zo is het ook met duurzaamheid gegaan denk ik. Ik hoorde erover, las erover, zag ook een aantal films en werd er steeds meer door begeesterd. Eerst trof ik maatregelen in mijn dagelijks leven, maar in mijn werk en samenwerkingen wordt duurzaamheid inmiddels ook een groter thema. Ook al ben ik hierin nog zoekende.”
“Kinderen blijken van nature activistisch. Ik merk althans dat het voor hen vanzelfsprekend is om rekening te houden met de wereld.”
“Toen mijn man en ik kinderen kregen en we ons realiseerden hoe slecht het met de natuur en de wereld gesteld is, vroegen we ons wat we zelf zouden kunnen doen om de situatie in elk geval niet nog erger te maken. Zo namen we zonnepanelen en stopten grotendeels met vlees eten. En op een gegeven moment dachten we: we kunnen ook wel zonder auto. We wonen in de stad en hebben alles in de buurt. En we hebben de luxe om zulke keuzes te kunnen maken, om dingen in te leveren. We hebben flexibele werktijden, werken veel vanuit huis en vanuit Utrecht kun je met de trein overal naartoe. We hebben nu bijna drie jaar geen auto. Als we er echt een nodig hebben, huren we de elektrische auto van de buren of een auto via een platform. We proberen zo stap voor stap aanpassingen te doen in ons dagelijks leven. Onze kinderen bewegen moeiteloos mee. Kinderen blijken van nature activistisch. Ik merk althans dat het voor hen vanzelfsprekend is om rekening te houden met de wereld.
Intussen loop ik nog dagelijks tegen barrières aan. Allereerst omdat er veel in het leven toch zo efficiënt mogelijk moet. Daarbij ben ik ook impulsief en gemakzuchtig. Als ik haast heb kies ik bijvoorbeeld vaak genoeg nog voor voorverpakte of afhaalmaaltijden en neem ik al het plastic dat daar bij komt even voor lief. En ik koop ook nog te vaak spullen die ik niet nodig heb. Hoewel ik steeds meer tweedehands koop, kan ik hier ook nog de nodige stappen te zetten.”
“Veel discussies over duurzaamheid lopen nog altijd spaak omdat er nog meer onderzoek nodig is of iets zich nog niet helemaal bewezen heeft.”
“Ik hoop dat steeds meer mensen gaan zien wat er allemaal mogelijk is op het gebied van duurzaam leven. En dat dat mag met vallen en opstaan. Veel discussies over duurzaamheid lopen nog altijd spaak omdat er nog meer onderzoek nodig is of iets zich nog niet helemaal bewezen heeft. Ook is onze maatschappij nog erg gericht op kwantiteit. Meer lijkt nog altijd beter. En het liefst zo snel mogelijk.
Het is een mechanisme dat ik ook in de film- en televisiewereld tegenkom. Terwijl we in een industrie werken waarin voor velen verbeeldingskracht en verteldrang de grootste drijfveren zijn, lijkt creativiteit het vaak af te moeten leggen tegen productiviteit en efficiency. Omdat er een grote vraag is naar verhalen, maar die verhalen er vaak snel moeten komen en ook regelmatig voor een beperkt budget, moeten er keuzes gemaakt worden die overbelasting en uitputting in de hand werken. Zowel van de wereld als van makers. In mijn werk als scriptcoach worstel ik hier ook mee. Ik ben zelf ook niet altijd bestand tegen de hoge werkdruk en vorig jaar raakte ik overspannen. Tijdens mijn herstel werd me duidelijk dat ik ook in mijn werk duurzamere keuzes moest gaan maken: minder werk, met meer aandacht. Niet alleen uit zelfbehoud, maar ook vanuit de overtuiging dat dosering en verdieping tot een betere samenwerking en hogere kwaliteit leiden.”
“Minder werk, met meer aandacht. Niet alleen uit zelfbehoud, maar ook vanuit de overtuiging dat dosering en verdieping tot een betere samenwerking en hogere kwaliteit leiden.”
“Daarnaast ben ik selectiever geworden op de inhoud van de projecten waaraan ik werk. Ik vind het belangrijker geworden om te kiezen voor samenwerkingen waarbij op de een of andere manier – troostend, confronterend, louterend, bevragend – een blik wordt gericht op de wereld waarin we nu leven. Vaak zijn dat projecten die geïnitieerd worden vanuit een persoonlijke behoefte van een maker. Inspirerend hierbij is voor mij het boek ‘Maakkracht’, van social designer Tabo Goudswaard en architect/filosoof Jetske van Oosten. Zij stellen dat we in de huidige tijd, waarin de maatschappelijke problemen zo omvangrijk zijn, meer aandacht nodig is voor wat ons als mensen aan het hart gaat. De ‘oude machten’ geld en politiek blijken niet meer toereikend om tot veranderingen te komen. Waar wat hen betreft de sleutel tot verandering wel ligt is in de denk- en werkwijze van makers, hun maakkracht. Hiermee bedoelen ze het vermogen om vanuit een puur menselijke drive iets in beweging te zetten zonder dat je vanaf het begin precies weet wat eruit komt.
Dat het omarmen van creativiteit als motor voor verandering uiteindelijk ook tot de meest inspirerende samenwerkingen en de beste resultaten leidt is iets wat ik zelf dagelijks ervaar. Binnen mijn werk als scriptcoach ben ik me dan ook steeds verantwoordelijker gaan voelen voor het bewaken van de maker binnen het proces. Het hoogst haalbare is voor mij als ik erin slaag om makers hun eigen missie helder te laten verwoorden zodat van daaruit alle lezers meegenomen worden in hun verbeelding. De projecten waarbij de makers centraal staan en hun creativiteit wezenlijk ruimte krijgt, leveren wat mij betreft uiteindelijk de verhalen op die echt iets teweeg kunnen brengen bij het publiek, ook na de aftiteling.”
